طبق آمار بدست آمده علل مختلفی باعث می گردد تا یک معتاد جهت ترک اقدام کند که عبارتند از:
% 6/20 معتادین علت معرفی خود را مشکلات مالی
%9/23 آنها علت معرفی خود را مشکلات اجتماعی
% 6/2به علت پدیدار شدن عوارض جسمی
%9/12 به علت پدیدار شدن عوارض روانی مصرف مواد
%9/6 به علت مشکلات قانونی
%7/9 به علت فشار اطرافیان
به نظر می رسد فقط آنهاییکه دچار عوارض جسمی و روانی مصرف شده اند (%5/24) امکان دارد روی ترک خود بمانند. و مابقی بعد از بر طرف شدن مشکلات مالی و قانونی و اجتماعی و فشار اطرافیان به مصرف خود بازگشته و دچار عود خواهند شد.
اما آیا آنهایی که مضرات مصرف مواد را با دیدن آسیب های جسمی و روانی به یقین درک کرده اند دوره طولانی تری را در پاکی خواهند گذراند؟
آیا ناراحتی ، عیب جسمانی و از دست دادن سلامت روانی مجال پاک ماندن خواهد داد؟
آبا باید منتظر شد تا عوارض جسمی پدیدار شود و بعد معتاد ترک کند تا ماندن در ترک تضمین شود؟
وآیا با بروز این عوارض که بعضاً صعب العلاج و گاهاً ماندگارند دیگر ترک به نفع بیمار هست؟ و از کار افتادگی او را برطرف کرده و توانایی اولیه را به او برمی گرداند؟
شاید وظیفه داشته باشید که مشکلات بیمار را زیاد کنید تا برای ترک اقدام کند. درک کند مشکلاتش به علت مصرف مواد است . مسئولیت کارهایش را به دوش خودش بیاندازیم. برای او دلسوزی و به او کمک بی مورد نکنیم.
آزمایش عدم اعتیاد قبل از ازدواج و قبل از استخدام و..را جدی تر بگیریم.
به خانواده ها آگاهی های لازم در مورد نوع برخوردشان با یک معتاد را ارائه کنیم. مداخله کنیم.
ما باید مسیر اعتیاد معتاد را کوتاه کنیم و یا با روشنگری و اطلاع رسانی درک کندکه اشتباه کرده و ترک کند و یا با تسهیل ایجاد مشکلات و مسئولیت خواستن از او و همکاری با نیروی انتظامی و درمانگران عرصه را بر او تنگ کنیم. بهار 24/1/85
